Ania Zbierańska to 15-letnia dziewczynka, nastolatka, uczennica I klasy LO w Radomsku. Mieszka wraz z rodzicami i młodszą siostrą w małym miasteczku Kamieńsk.

Przez całe swoje dotychczasowe życie była okazem zdrowia, nigdy poważnie nie chorowała.

Choroba spadała na naszą rodzinę jak grom z jasnego nieba. Zaczęła się całkiem niewinnie. 2-3 tygodnie przed postawieniem diagnozy Ania cierpiała na silne bóle głowy, które można było tłumaczyć zmęczeniem i stresem związanym z nową szkołą, nauką  i obowiązkami. Niestety po wykonaniu badań laboratoryjnych oraz tomografii głowy trafiła do Kliniki Hematologii i Onkologii w Łodzi, a tutaj potwierdzono diagnozę – ostra białaczka szpikowa.

Obecnie Ania przebywa w szpitalu, gdzie poddawana jest kolejnym cyklom ciężkiej chemioterapii. Konieczna będzie również radioterapia, ponieważ choroba nie oszczędziła ośrodkowego układu nerwowego. W kolejnych etapach leczenia niezbędne będzie podjęcie rehabilitacji onkologicznej. W ostateczności mamy nadzieje, że nie będzie konieczności przeszczepiania szpiku.

Niestety przekonujemy się jak aktualna staje się maksyma - Gdy choruje dziecko – choruje cała rodzina. Nasze życie uległo całkowitemu przewartościowaniu. Świat nam się zawalił, plany na najbliższą przyszłość, marzenia odeszły na dalszy plan.

Rzeczywistość oddziału nie była łatwa dla zaakceptowania zarówno dla Ani jak i dla mnie jako mamy. Ania przeszła wiele procedur medycznych - liczne nakłucia lędźwiowe, biopsje szpiku, kilkakrotne rezonanse głowy, USG brzucha, założenie portu do żyły centralnej, liczne konsultacje laryngologiczne, okulistyczne, neurologiczne, kardiologiczne… lista zdaje się nie mieć końca.

Chemioterapii towarzyszą liczne dolegliwości, pojawiają się powikłania takiego leczenia - np. zapalenie jelit, które objawia się silnymi bólami brzucha wymagającymi podawania nieraz leków narkotycznych, żeby uśmierzyć ból, włączane jest żywienie pozajelitowe. Potrzebne są transfuzje krwi. Nastolatce trudno zaakceptować utratę włosów.

Ania tęskni za życiem sprzed choroby, spotkaniami z rówieśnikami, klasą i nauczycielami z nowej szkoły. Niestety w najbliższej przyszłości więcej czasu spędzi w szpitalu niż w domu.

Jesteśmy bardzo wdzięczni za pomoc jaką otrzymujemy od rodziny, znajomych i przyjaciół, sąsiadów i ludzi dobrej woli. Dopiero w kryzysie widać na kogo można liczyć.

Dziękujemy za duże zainteresowanie naszą córką, dzięki wsparciu jakie otrzymujemy wiemy, że nie jesteśmy sami w tych trudnych dla nas czasach.

Zgromadzone na koncie fundacji środki wykorzystane zostaną na leki, suplementy diety, dojazdy do szpitala, rehabilitację i inne potrzeby umożliwiające jak najszybszy powrót Ani do zdrowia.