Bartosz Orzechowski mieszka na wsi w okolicach Głowna. Jesienią 2017 roku przeszedł dwie leczone antybiotykami infekcje.

„Chcieliśmy zrobić Bartkowi po chorobie kontrolną morfologię, ale lekarz synka powiedział, że po antybiotyku należy odczekać jeszcze 2 tygodnie zanim wykonamy badania.”

W oczekiwaniu na badania minął czas do świąt Bożego Narodzenia. Po świętach Bartka pobolewał brzuch, a jego twarz stała się blada.

„Nastał Nowy Rok i pojechaliśmy z Bartkiem do przychodni na pobranie krwi. Kiedy ukazały się wyniki, szybko skierowano nas do szpitala przy ulicy Spornej. Stamtąd już tak szybko nie wyszliśmy…”

U Bartka po wykonaniu serii badań zdiagnozowano ostrą białaczkę limfoblastyczną. Zaczął się długotrwały proces chemioterapii. Bartek musiał mieć założone wkłucie centralne - Broviak.

Początek leczenia nasz synek znosił dobrze, nie było większych problemów. Natomiast Bartek wciąż myślał, że zaraz wrócimy do domu. Skończył przecież dopiero 5 lat i nie rozumiał tego, co się z nim działo. Ciągłe procedury medyczne przerażały nas wszystkich...

„W izolacji spędziliśmy ponad miesiąc. Było ciężko, także ze względu na separację od rodziny. Bartkowi bardzo brakowało również brata i przedszkola.”

„Sterydy wpływały negatywnie na psychikę syna, był bardzo rozdrażniony, to przekładało się na komfort całej rodziny.”

Leczenie szpitalne Bartek skończył z początkiem września, a leczenie podtrzymujące w styczniu 2020 roku. Czuł się dobrze, jednak cały czas był pod obserwacją. Strach o bezpieczeństwo syna wciąż towarzyszył jego rodzicom.

„Jesteśmy bardzo zżyci, od czasu choroby nie pracuję zawodowo, całkowicie poświęciłam się dziecku. A Bartuś bardzo wydoroślał.”

Bartek od początku choroby miał nauczanie domowe a następnie indywidualne.

„Staraliśmy się cieszyć tym, że syn był zdrowy i nie myśleć o trudnej przeszłości. Zaczęliśmy doceniać rzeczy proste, które mogliśmy robić razem.”