"Oliwia zachorowała mając 3 latka i 3 miesiące. Przed diagnozą, jak większość dzieci, była pełna energii i ciekawa świata. Zdrowo się rozwijała. To co ją wyróżniało, to otwartość na ludzi, wrażliwość i empatia.

Nasz koszmar zaczął się w lutym 2022. W pierwszy weekend miesiąca Oliwia kilka razy wspomniała, że boli ją kolanko. Oglądaliśmy nóżkę, ale z zewnątrz nie było żadnych oznak urazu, siniaków czy opuchlizny. Oliwia twierdziła, że uderzyła się o szafkę.

Oliwia: Mamusiu, a czemu ty siedzisz skrzyżnie?
Ja: Tak mi wygodnie Kochanie.
Oliwia: A ja tak nie mogę, bo mnie boli nóżka...

W ten weekend, jak zawsze była aktywna, „pomagała” mi w kuchni, zadawała mnóstwo pytań, bawiła się. Teraz jak o tym myślę, to może jedynie apetyt miała trochę mniejszy. W poniedziałek dostaliśmy telefon z przedszkola, że Oliwia skarży się na ból nogi. Natychmiast ją odebraliśmy, pojechaliśmy do pediatry, a stamtąd na SOR do Centrum Zdrowia Matki Polki. Oliwią zajął się ortopeda. Stwierdzono zapalenie stawu biodrowego. Mieliśmy podawać Ibuprom, leżeć i skontrolować nogę za tydzień u ortopedy. Jak się później okazało ból kończyn, to jeden z objawów białaczki…

Mnie dodatkowo nie dawało spokoju to, że Oliwia przez kilka dni moczyła się w nocy. Obawiałam się, że może to objaw jakiejś choroby. We wtorek zrobiliśmy badania krwi i moczu. Wynik moczu i CRP pojawił się szybko, morfologii nie było. Tego dnia czułam duży niepokój. Pod wieczór na rączkach Oliwii pojawiły się wybroczyny i poleciało jej trochę krwi z nosa. Co chwila sprawdzałam, czy są już wyniki. Martwiło mnie, że tak długo czekamy, aż około godz. 20-tej zadzwonił pediatra z informacją, że wyniki są tragiczne, bardzo podwyższone leukocyty i bardzo mało płytek krwi, kilka innych parametrów mocno zachwianych. Lekarz podyktował mi parametry przez telefon i wystawił skierowanie do szpitala. Mieliśmy jechać w trybie natychmiastowym. Spakowałam podręczne rzeczy i mąż pojechał z córką…  Ja zostałam w domu z dziewięciomiesięczną siostrą Oliwii.

To była jedna z najgorszych nocy w moim życiu. Płakałam i drżałam o życie mojej córki. Czekając w domu przemknęło mi przez myśl, że to może białaczka, ale odrzucałam to od siebie. Czułam, że jest źle. Niestety, już na SOR lekarze powiedzieli, że na 99 % to białaczka. Nie mogłam w to uwierzyć. Jak to możliwe? Przecież jeszcze miesiąc temu Oliwia miała robione kontrolne badania krwi. Były w normie. Nic nie wskazywało na żadną chorobę. Nie mogłam tego pojąć i nadal nie mogę… Nasz świat się zawalił.

Następnego dnia badanie szpiku potwierdziło, że to ostra białaczka limfoblastyczna. Dwie noce nieprzespane, przepłakane, w głowie kłębiące się najgorsze scenariusze, mnóstwo pytań pozostawionych bez odpowiedzi. Oliwia z tatą w szpitalu i to jeszcze na izolatce, a ja w domu z niemowlakiem. Czułam ogromną rozpacz i bezradność. Nadal czuję.

Szybko zauważyłam, że nasza tragedia ma bardzo negatywny wpływ na młodsze dziecko. Ze łzami w oczach i przyklejonym uśmiechem bawię się z Laurą i zmagam się z codziennością przepełnioną żalem, smutkiem, tęsknotą i obawą o życie naszego dziecka.

Oliwia trafiła pod dobrą opiekę do szpitala na ul. Spornej w Łodzi. W szpitalu Oliwia ogląda bajki, maluje, robi budowle z kloców i bawi się misiami. Ukojenie znajduję w jej pogodnym usposobieniu i uśmiechu. Jestem z niej bardzo dumna. Dużo już przeszła i dzielnie wszystko znosi, ale to dopiero początek leczenia. Od diagnozy minęły dwa tygodnie. Nadal czekamy na szczegółowe wyniki i określenie grupy ryzyka. Każdego dnia boimy się, co przyniesie przyszłość.   

Doświadczyliśmy dużego wsparcia od rodziny (tej bliższej i dalszej) oraz od znajomych. Wszyscy bardzo martwią się o Oliwię. Z tego miejsca chciałam wszystkim serdecznie podziękować.

Trzymajcie się zdrowo!"